„Цветови“ – Славко Јаневски Тиквешко негде, в некое село, кај в слана тивко венеше цвете,- убија дете. Последна солза од око капна… кога на ридот есента стапна, в крви се изми утрото бело. И кога в зраци челикот светна последна мисла ко птица летна: “Мајка ми сама остана в село”. О, детски очи! Криевте в … Продолжи со читање Тиквешко негде, в некое село…