„Цветови“ – Славко Јаневски
Тиквешко негде, в некое село,
кај в слана тивко венеше цвете,- убија дете.
Последна солза од око капна…
кога на ридот есента стапна,
в крви се изми утрото бело.
И кога в зраци челикот светна
последна мисла ко птица летна:
“Мајка ми сама остана в село”.
О, детски очи!
Криевте в себе небесно катче…
Румено крвје течеше в жилив радост без почин…
Кај око детско натопи земја
гороцвет никна, разлиста пролет,
кај крвта врела растопи слана
црвена роза закити поле.
Мајската роза и цветот модерв миризма молат:
“Закити, друже, огнена пушка со цвеќа млади,
па напред појди и други децабрани со гради
В Тиквешко негде, в некое село,
кај в слана тивко венеше цвете,
– убија дете.
