Во летото 1946г. ние, група партизани од 70 луѓе, бевме стационирани во Порта, подножјето на Вичо. Утрото стражарите јавија дека многу војска се движи кон Вичо од Бапчор и од кај Прекопана и Черешница, Вишени. Сите набрзина скокнавме и тргнавме накај врвот на Вичо, каде се распоредивме и фативме засолништа. Секој си собра камења колку што може и си ги ставивме пред нас. Грците ги викавме “бурандари“. Нaбрзо од еден до друг протече веста дека бурандарите тргнаа од сите страни во офанзива во борбен распоред. Јас гледав црнејца бурандари преку прекопанската рамнина. Ни дадоа наредба да не се пука додека не дојдат до 50 метра. Бурандарите не беа сигурни дали има “качапијади“, така не викаа тие нас, и затоа слободно напредуваа. Нивната труба постојано им свиреше за напред. Кога стигнаа, околу 50 метра до нас, ние им згрмевме со нашето оружје и тие полегнаа како покосени. Имаше доста и ранети и тие почнаа да бегаат назад, како обезглавени. Ние станавме и почнавме да фрламе камења по нив како по кучиња. Тие си ги влечеа ранетите и убиените. Потоа се собраа долу, во ридот и не нападнаа по втор пат, ама ние ги пречекавме како првиот пат и тие пак изебегаа назад. Тие се обидоа да не нападнат и по трет пат, но ние повторно ги пречекавме на истиот начин, и тие се повлекоа назад во подножјето на Вичо.
Се стемни, ние се собравме на врвот на Вичо, каде прво се преброивме, бевме точно 70 луѓе. Имавме двајца полесно ранети, а еден беше потешко ранет со скршена рака над лактот. Бевме многу уморни и гладни, ама најмногу бевме жедни за вода. Баравме
решение како да излеземе од обрачот, бидејќи не би можеле да издржиме до другиот ден. Паднаа многу предлози за излез, едниот беше да избегаме низ шумата преку селото за Елово. Командaнтот Калко реши да поминиме низ теснината на местото Порта. Тргнавме полека, еден по еден и кога се наближивме до Порта, падна наредба да си ги собуеме чевлите и да ги обесиме на вратот. И така поминавме во непосредна близина на бурандарите кои не не открија. Кога стигнавме надвор од обрачот, си ги обувме чевлите и патот го продолживме кон селото Вишени. Надвор од селото се судривме со една мала група грчка војници во заседа. Тие ни викнаа: “Стој“, а ние им одговоривме со “Ура“. Тие се исплашија и веднаш избегаа, дури и не видовме каде. Со марш продолживме над селото Жервени, под селото Коломлати, покрај Статица, над Псодери на Бигла и стигнавме во Буфската Планина, кај местото Јачменчето. Ние решивме тука да останеме подолго. Се поврзавме со младинската организација на Буф, која беше многу јака и набрзо ни донесоа јадење. Јас заминав со ранетите за Битола, бидејќи ја вршев курирската работа за Вичо – Битола.
Меѓу нас беше тешко ранет борец, буфчанецот Вељан Караџовски, кој го ликвидира генералот на бурандарите. Кога го примија во болницата за операција тој ми рече: “Брат Коста, кога ќе се разбудам, сакам да те видам да седиш до креветот покрај мене, оти јас тука немам кој да ме погали по челото“.
По пет часа од операцијата тој се освести од анестезијата и ме најде до него. Јас го погалив по челото и двајцата почнавне да плачеме. Една медицинска сетра дојде да не утеши, ама и неа ја расплакавме кога разбра што е работата. Останав три дена во Битола и го посетував Вељан, секој ден во болницата. Требаше да се вратам назад на реонот каде што припаѓав. Вељан оздраве од раната и се врати во редовите на ДАГ како десетар, но загина во уличните борби во Коњица на 26 декември 1947г.
„Мојот партизански живот“, Коста Алабаков
Линк до целата книга ТУКА.
